Cebindeki
son parayı maç izlemek için stat bankolarına teslim eden çocuklar,Kaşkol ve
forma alabilmek için okul harçlıklarından fedakarlık eden
liseliler,Eskişehispor senin karnınımı doyuruyor diyen eşiyle kavga eden ve asgari
üzret maaşından arttırıp kombine alıp bütün bir sezonu yağmurda çamurda açık tribünde
izleyen cefakar taraftar.25 Nisan 2012 tarihinde inanarak ve çok büyük umutlarla izmir’e akın
ettiler..İzmir’e gidenler kadar şanslı olamayanlar ise ekran başında
Eskişehirspor’a destek vermek için yerlerini aldılar..Bütün şehir kenetlendi tek söz’o kupa eskişehir’e gelicek başka yolu
yok’…
Yaşım 28 Eskişehirspor’lu olduğumdan bu güne
hiçbir başarı,kupa ve şampiyonluk sevinci yaşayamadan sevdim bu takımı,yaşları
itibari ile benim gibi bir sürü taraftarımız mevcut..
Zoru
seçtik sözde büyük takım yalakası gazete sayfalarında kendi takımımız ile
ilgili haberleri ufacık köşelerde arayan kişilerdik.Hiç bir zaman uzun soluklu
sevinemeyen, istikrarsızlığı kabullenmiş kişilerdik .Bütün bu olumsuzluklara
rağmen kulubümüze kalpten bağlanmış bir sevdalıydık.
Bizler
dün yarı finali kaybettiğimiz için çok üzüldük,ağladık,yıkıldık,sustuk….ama
şunu bilmelisiniz ki bizler hep küme düşme tehlikesi yaşadıkları halde ve en önemlisi
hiç şampiyon olamayağımızı (belki bir gün) bildiğimiz halde takımımızdan hiçbir zaman
vazgeçmiyeceğiz..
En
kötü gün bugün değil..En kötü günler mazide bolca var..sahadaki futbolcular
t.direktör taraftarın ruhunu sahaya yansıtamamış olabilir,sahada futbol olarak
kötü oynamış ve bursaya futbol olarak ‘ezilmiş’te olabilir..ama şunu her zaman
iyi biliyorum ki ESKİŞEHİRSPOR sahada yenilebilir ama ESKİŞEHİRSPOR TARAFTARI Tribünde
hiçbir zaman YENİMELEMEZ….
Varsın kupalar onların olsun ben büyüklerimden dinlerim eski günleri eskimeyen kupa zaferlerini...
Ömrüm
yetmesede şampiyonluk görmeye son nefes yinede ES-ES !